© Rootsville.eu

Bay-Car Blues (2)
Lowland Brothers (F) - New Blues Generation (US) - Mike Wheeler & The Capitol Horns (US)
Palais Littoral Grande-Synthe (F)
(05-11-2022)
reporter Marcel & photo credits: Freddie


info organisation: Bay-Car Blues

© Rootsville 2022


Een goede nachtrust doet wonderen, hoewel die maar van korte duur was geweest, en daarmee hadden we ook de eerste festival dag verteerd. Na een stevig ontbijt konden we de streek wat verkennen alvorens ’s avonds deel 2 van deze Bay-Car editie mee te maken. Hoewel veel, verkennen was er dit jaar niet bij want er diende vergaderd te worden om de programmatie van 2023 voor te bereiden en geloof mij vrij, het komt dik in orde.

Vandaag zouden alweer 3 bands hun intrede maken in het Palais du Littoral en al zeker niet van de minsten.

Firts in the row, waren Lowland Brothers, met in hun rangen niemand minder dan de lokale held, Nico Duportal. Goede keuze vond ik dat, want Nico en zijn band scheerden hoge toppen deze zomer op de Belgische festivals.
Na jaren in dienst te zijn geweest van vintage blues, verkent zanger-gitarist Nico Duportal country-soul met een nieuwe groep, de Lowland Brothers, en presenteert een nieuw album dat in juni 2021 werd uitgebracht. Schitterend werk gewoon.

Na een zijstap met The Sparks in 2019 bevestigt hij vandaag schitterend met de Lowland Brothers, die meer zijn dan zijn nieuwe groep, vijf soulbroeders, verenigd door vriendschap, de liefde voor sixties soul en glinsterende producties. Buiten Nico (zang en gitaar) bestaan deze “soul brothers” uit Max Genouel (bas), Fabrice Bessouat (drums), Damien Cornelis (toetsen) en Hugo Deviers (gitaar en percussie).

En beste vrienden dit werd een ongelofelijke ervaring, en ik wik mijn woorden. Vanaf het eerste nummer ‘Love Reigns Over Me’, gevolgd door ‘Sunburns In December’ en ‘Share Your Load’, was het boenk patat erop. Jeezzz, wat was me dat . Schitterend samenspel tussen de muzikanten, geweldige afwisseling tussen de nummers en daarenboven de schitterende stem van Nico. Dit was genieten geblazen. ‘Don’t Let Me Fall’, ‘Driftin’, of ‘Melania’ allemaal parels die Nico en zijn bende hun hun mouw schudden, of beter, uit hun instrumenten. Kiekenboellen all over.

Het fijne bas werk van Max Genouel is van een hoog niveau, voeg daar zijn stem bij en je benadert de perfectie. Het geheel staat als een huis en zelfs als Nico een snaar breekt en overschakelt op de gitaar van Hugo, welke dan nog blijkt technische problemen te hebben, is er nog steeds geen man over boord. Nico vangt dit op en niemand hoort enig verschil in kwaliteit. ‘Things We Used To Do’, het schitterende ‘Promised Land’ en ‘High & Lonesome’ dat de set mocht volmaken. Dit was het betere werk.

De zaal ging uit de bol en met recht en reden, en onze soul-brothers kwamen met plezier terug voor een schitterend ‘Rollin Man’. Het was niet de eerste keer dat ik de band aan het werk zag maar dit was subliem. Mochten de Lowland Brothers een voetbalploeg zijn, ze zaten zeker en vast in de finale van de Champions League.

Naar goede gewoonte had men ook gezorgd voor het terugkeren van The New Blues Generation. Altijd fijn om nieuw Amerikaans talen te ontdekken. Dit jaar was die eer weggelegd voor de Stephen Hull Experience feat. Andrew Alli.

De 22-jarige Stephen Hull, afkomstig uit Wisconsin, heeft nooit een speciale opleiding gehad, maar op 14-jarige leeftijd pakte hij een gitaar op en begon de blues te spelen, met invloeden van BB King en Elmore James... Gespot door Bruce Iglauer, de legendarische baas van het Alligator-label,  bezoekt Stephen de mythische podia van Chicago met zijn groep Stephen Hull Experience en dit net voor de pandemie tussen 2018 en 2020. Zonder de pandemie is het zeker dat Stephen al een stadsmens zou zijn!

Aan zijn zijde, een openbaring, een echte, dat is zeker, in de persoon van Andrew Alli! Op 32-jarige leeftijd bracht deze zanger en mondharmonicaspeler uit Richmond, Virginia, twee jaar geleden een veelgeprezen debuutalbum uit. Harmonicaspel vol meesterschap en accuratesse, warme en expressieve stem, knappe vaak autobiografische teksten, gevarieerd repertoire, Andrew is een echte componist/uitvoerder! Hij maakt indruk met zijn gemak en zijn vermogen om zijn invloeden te synthetiseren. Net als zijn mondharmonicaspel voelen we verschillende inspiratiebronnen in zijn muziek (Chicago blues, jump blues, East Coast blues), maar zijn grote kracht is om er het beste uit te halen en zijn eigen stijl te brengen.

Hull beet de spits af met zijn “Experience” (beetje afgekeken van Jimi Hendrix) en bracht Chicagostijl gewijs vier nummers aan de man waaronder ‘I Was Wrong’, ‘Big Leg Woman’ – waarin met een stevige bas en drumsolo tussen de kiezen kregen – ‘I Feel As A Ballgame On A Rainy Day’, met alweer een drumsolo en ‘I Don’t Want To’.

Goed trio, maar voor mij werd het wat ééntonig maar gelukkig was daar Andrew Alli om even de vlam in de pan te steken met zijn warm en zeer goed harmonicaspel. Beginnend met ‘Little Boogie’ een stevig instrumentaaltje dat de benen al deed kriebelen, gevolgd door een song uit zijn laatste cd ‘Hardworking Man’. Alli mocht er nog twee brengen, begeleid door Hull en zijn accolieten (stevige ritme sectie by the way) en bracht ons nog ‘Mighty Long Year’ en ‘Way Back Home’. Hierna bundelden de twee youngsters hun krachten richting einde set met onder andere ‘All By Myself’ van Little Walter en een slow blues om af te sluiten met Ray Charles’ ‘I Believe To My Soul’. Raar einde vond ik wel want de boys verdwenen snel van het podium. Het, alweer massaal aanwezige publiek, had het natuurlijk niet zo begrepen en vroeg om meer. We kregen er dan nog eentje dat de boel swingend afsloot en dat werd ‘Caldonia’ van Louis Jordan.

Een beetje gemengde gevoelens bij dit optreden. Goede muzikanten, dat wel. Goed? Ja zeker maar ik viel er ook niet van achterover. Er is nog groeimarge bij Hull want hij is nog jong en gelukkig hadden we Andrew Alli om het niveau stevig op te krikken. Al bij al toch tevreden maar ik had meer verwacht.

Het festival werd dan afgesloten door de grote Mike Wheeler & The Capitol Horns. Als afsluiter  kan dat dus tellen, nietwaar? Als je een verwijzing maakt naar blues afkomstig in Chicago, kom je alvast bij Mike Wheeler en "zijn" muzikanten uit en dit voor een uitzonderlijk concert.

Mike Wheeler is een buitengewone muzikant, jongleert met verontrustend gemak met verschillende stijlen en zijn stem projecteert je in de wereld van Sam Cooke waarna je het volgende moment jezelf  in een bar aan de West Side Chicago van de jaren 60 waant...
Mike wordt hier bijgestaan door een schare topmuzikanten als Benoit Ribière (piano en zang), Pascal Delmas (drums), Antoine Escalier (bas), Tim Saour (sax) en Sébastien Klavo (trompet).

Jongens wat een band was dat. Schitterende muzikanten en dankzij de blazers en de hammond ging alles naar een hoger niveau. Chicago blues met een extra. Na de stevige muzikale intro volgden in snel tempo ‘Sweet Girl en ‘Big Mistake’ Voor wie fan is van Chicago blues, is bij Mike op het juiste adres Zijn begeleidingsband speelt op hoog niveau en maakt toch , door de blazers en de hammond, dat het geheel zeer genietbaar blijft.

‘Here I Am’, ‘Talking To Myself’, ‘Youd Don’t Do Right’; ‘Turn Up’ of de uit de laatste cd afkomstige ‘I’m Hooked’ zijn maar een greep uit wat Mike en zijn bende op Bay Car loslieten  Het publiek ging voor de zoveelste keer dit weekend uit de bol en Mike mocht terugkomen voor ‘That’s What Love Will Make You Do’

Hiermee was ook het doek gevallen op deze 21ste editie van Bay-Car Blues. Voor mij persoonlijk een goede editie met als uitschieters Lowland Brothers, de ontdekking van het weekend Arnaud Fradin, Carolyn Wonderland heeft mij ook zeer kunnen bekoren,  en Boogie Beasts. Ik denk dat iedereen tevreden mag terugkijken op het weekend. Bedankt aan de organisatie, vrijwilligers, bands en anderen en ik maak al meteen een afspraak voor 2023 op 03 en 04 november, en het zal weer kunnen tellen, Wees daar maar zeker van.

Marcel.

CONCERT REPORT FRANCAIS

Une bonne nuit de sommeil fait des merveilles, bien qu'elle n'ait été que de courte durée, et avec cela nous avions également digéré le premier jour du festival. Après un copieux petit déjeuner nous avons pu explorer un peu la région avant de vivre la deuxième de cette édition du Bay-Car en soirée..
Aujourd'hui 3 groupes feraient leur apparition au Palais du Littoral et certainement pas des moindres.

Les premiers de la rangée étaient les Lowland Brothers, avec nul autre que le héros local, Nico Duportal, dans leurs rangs. Très bon choix, car Nico et son groupe ont atteint des sommets cet été dans les festivals Belges.
Après des années au service du blues vintage, le chanteur-guitariste Nico Duportal explore la country soul avec un nouveau groupe, les Lowland Brothers, et présente un nouvel album sorti en juin 2021. Un travail brillant.

Après un pas de côté avec The Sparks en 2019, il confirme aujourd'hui brillamment avec les Lowland Brothers, qui sont plus que son nouveau groupe, cinq frères soul, unis par l'amitié, l'amour pour la soul sixties et les productions scintillantes. Outre Nico (chant et guitare), ces « frères de l'âme » se composent de Max Genouel (basse), Fabrice Bessouat (batterie), Damien Cornelis (claviers) et Hugo Deviers (guitare et percussions).

Et chers amis, ce fut une expérience incroyable, et je pèse mes mots. Dès la première chanson 'Love Reigns Over Me', suivie de 'Sunburns In December' et 'Share Your Load', c'était boenkpatatderop. Jeezzz, formidable. Superbe jeu entre les musiciens, grande variété entre les chansons et en plus la belle voix de Nico. C'était un plaisir. 'Don't Let Me Fall', 'Driftin' ou 'Melania' sont autant de perles que Nico et sa bande sortent de leurs manches, ou plutôt, de leurs instruments. Le beau travail de basse de Max Genouel est d'un haut niveau, ajoutez sa voix et vous approchez de la perfection.

L'ensemble est solide comme un roc et même si Nico casse une corde et passe à la guitare d'Hugo, qui s'avère alors avoir des problèmes techniques, il n'y a toujours pas d'homme à la mer. Nico assure et personne n'entend aucune différence de qualité. 'Things We Used To Do', les magnifiques 'Promised Land' et 'High & Lonesome' qui ont été autorisés à compléter le set. C'était la grande classe. Le public s'est déchaîné et pour cause, et nos soulbrothers sont revenus avec joie pour un brillant "Rollin Man". Ce n'était pas la première fois que je voyais le groupe au travail mais c'était sublime. Si les Lowland Brothets étaient une équipe de football, ils étaient définitivement en finale de la Ligue des Champions.

Comme d'habitude, la New Blues Generation était également de retour. Toujours agréable de découvrir des nouveautés Américaines. Cette année, cet honneur est allé à  Stephen Hull Experience et Andrew Alli.

Né dans le Wisconsin, Stephen Hull, 22 ans, n'a jamais eu d'éducation spéciale, mais à 14 ans, il prend la guitare et commence à jouer du blues, avec des influences de BB King et d'Elmore James... Repéré par Bruce Iglauer, le légendaire patron du Label Alligator, Stephen visite les scènes mythiques de Chicago avec son groupe Stephen Hull Experience juste avant la pandémie entre 2018 et 2020. Sans la pandémie, il est certain que Stephen serait déjà un citadin !

A ses côtés, une révélation, une vraie, c'est sûr, en la personne d'Andrew Alli ! À 32 ans, ce chanteur et harmoniciste de Richmond, en Virginie, a sorti il ​​y a deux ans un premier album acclamé par la critique. Harmonica au jeu plein de maîtrise et de justesse, voix chaude et expressive, belles paroles souvent autobiographiques, répertoire varié, Andrew est un vrai compositeur/interprète ! Il impressionne par son aisance et sa capacité à synthétiser ses influences. Tout comme son jeu d'harmonica, on sent différentes sources d'inspiration dans sa musique (Chicago blues, jump blues, East Coast blues), mais sa grande force est d'en tirer le meilleur et d'apporter son propre style.

Hull a débuté avec son "Experience" (légèrement copié de Jimi Hendrix) et a sorti quatre chansons à la Chicago, dont "I Was Wrong", "Big Leg Woman" - dans lesquelles un solide solo de basse et de batterie - "I Feel As A Ballgame On A Rainy Day", avec un autre solo de batterie et "I Don't Want To".

Bon trio, mais pour moi ça devenait un peu monotone mais heureusement Andrew Alli était là pour allumer le feu avec son jeu chaleureux et très bon à l'harmonica. A commencer par 'Little Boogie', un solide instrumental qui démangeait déjà les jambes, suivi d'une chanson de son dernier CD 'Hardworking Man'. Alli a été autorisé à en jouer deux autres, accompagné de Hull et de ses acolytes (solide section rythmique d'ailleurs) et nous a apporté 'Mighty Long Year' et 'Way Back Home'. Après cela, les deux jeunes ont uni leurs forces vers la fin du set avec, entre autres, 'All By Myself' de Little Walter et un slow blues pour clôturer avec 'I Believe To My Soul' de Ray Charles. J'ai pensé que c'était une fin étrange parce que les garçons ont rapidement disparu de la scène. Le public, déjà massivement présent, ne l'avait bien sûr pas compris ainsi et en redemandait. Nous en avons ensuite eu un autre morceau trés swing avec 'Caldonia' de Louis Jordan.

Des sentiments mitigés à propos de cette performance. De bons musiciens, oui. Bien? Bien sûr, mais je n'ai pas craqué non plus. Il y a encore de la place pour la croissance à Hull car il est encore jeune et heureusement, nous avons eu Andrew Alli pour augmenter le niveau. Globalement satisfait mais je m'attendais à mieux.

Le festival a ensuite été clôturé par les grands Mike Wheeler & The Capitol Horns. Cela peut donc compter comme une conclusion, n'est-ce pas ?
Si vous faites référence au blues originaire de Chicago, vous vous retrouvez déjà avec Mike Wheeler et "ses" musiciens et ce pour un concert exceptionnel.

Mike Wheeler est l'un des guitaristes de référence du Chicago Blues. En 2014, il a été intronisé au Chicago Blues Hall of Fame. Né au début des années 1950, il donne son premier concert avec Lovie Lee, le pianiste de Muddy Waters. Il se retrouve alors aux côtés de nombreuses légendes telles que Son Seals, Koko Taylor, Willie Kent ou encore Buddy Guy. Nous l'avons également vu avec Dave Cadillac et les Chicago Red Hots, Sam Cockrell et les Grooves, Nellie Tiger Travis ou Big Ray et les Most Wanted de toute façon, bien trop nombreux pour être mentionnés.

Mike Wheeler est un musicien hors du commun, jonglant avec une aisance troublante avec différents styles et sa voix vous projette dans l'univers de Sam Cooke et l'instant d'après vous vous retrouvez dans un bar du West Side Chicago des années 1960.
Mike est assisté ici par un groupe de musiciens de haut niveau tels que Benoit Ribière (piano et chant), Pascal Delmas (batterie), Antoine Escalier (basse), Tim Saour (sax) et Sébastien Klavo (trompette).

Les gars, quel groupe !!. De superbes musiciens et grâce aux ciuvres et au hammond tout est passé à un niveau supérieur. Chicago blues avec un supplément
Après la solide intro musicale, "Sweet Girl" et "Big Mistake" se succèdent rapidement. Pour ceux qui sont fans de Chicagoblues, Mike est à la bonne place. Son groupe d'accompagnement joue à un niveau élevé et pourtant, grace aux cuivres et le hammond, le tout très agréable
« Here I Am », « Talking To Myself », « You Don’t Do Right » ; 'Turn Up' ou 'I'm Hooked' du dernier CD ne sont que quelques exemples de ce que Mike et sa bande ont déchaîné sur le Bay Car. La foule est devenue folle pour la énième fois ce week-end et Mike est revenu pour 'That’s What Love Will Make You Do'

Alice in Lowland

Sur ce, le rideau était tombé sur cette 21e édition du Bay-Car Blues. Pour moi personnellement une bonne édition avec en point d'orgue Lowland Brothers, la découverte du week-end d'Arnaud Fradin, Carolyn Wonderland m'a également charmé, et Boogie Beasts. Je pense que tout le monde peut regarder en arrière sur le week-end avec satisfaction. Merci à l'organisation, bénévoles, groupes et autres et je prends déjà rendez-vous pour 2023 les 3 et 4 novembre, et ça comptera encore, rassurez-vous.